ช้ำคือเรา

นิตยา บุญสูงเนิน

ไม่มีคำลาจากเธอซักคำ ฉันยืนเหม่อมองจนเธอลับห่างไกล ปล่อยให้ฉันเคว้งคว้าง เหมือนคนเจียนบ้า ไม่มีเธอดูแล แล้วฉันจะอยู่อย่างไร ก็ตั้งแต่นี้เราคงต้องทำใจ เพราะถึงอย่างไรเธอคงไม่กลับมา สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ก็คือน้ำตา ที่เธอ ฝากกับฉันไว้ก็เกินพอ ก็คงได้รู้แล้วว่า เธอไม่จริงใจ เราไม่มีความหมาย ดูเธอไม่มีน้ำใจ ไปจากฉันง่ายดายโดยไม่มีร่ำลา ก็คงได้รู้แล้วว่าเธอไม่เคยลืม เธอยังมีเยื่อใย กับคนที่เธอเคยชิดใกล้ และเขาเคยทำร้ายเธอ คนที่ทนเจ็บช้ำคือ..เรา